W Blasku Światła - Rozdział 5

W Blasku Światła

Rozdział Piąty

Całe moje ciało pulsowało żywym ogniem. Syknęłam z bólu, a moje oczy napełniły się łzami. Wiem, jestem mięczakiem. Ktoś musi nim być, żebyście wy mogli być idealni.

- Wszystko w porządku? - usłyszałam jego głos. Odważyłam się delikatnie uchylić powieki. Słuch mnie nie mylił - nad moim łóżkiem pochylał się Clancy Grey, mój były chłopak. Mogę chyba tak powiedzieć. Chodziliśmy ze sobą... Z dwa lata temu? Gdy twoim jedynym zajęciem jest nieustanna ucieczka, czas płynie inaczej. Musieliśmy się rozdzielić podczas ucieczki przed jakimiś durnymi Łowcami Nagród. Szukałam go przez ostatnie półtora roku. Bezskutecznie. Kiedy tylko miałam okazję, próbowałam znaleźć jakąkolwiek wzmiankę na jego temat w wiadomościach lub bazach danych SSP, lecz zawsze bez skutku. Byłam pewna, że umarł, a teraz stał przede mną, cały i zdrowy.

- Clancy - szepnęłam łamiącym się głosem, co tylko pogłębiło wyraz zmartwienia malujący się na jego twarzy. - Ty... Żyjesz.

- Czemu miałbym być martwy, złotko? - spytał i usiadł na brzegu mojego łóżka. 

- Szukałam Cię przez półtora roku i bez skutku, więc nie dziw się, że myślałam, że ktoś zatłukł Cię jak agresywnego psa! - krzyknęłam sfrustrowana. - Martwiłam się o Ciebie, ty idioto! - Zaczęłam histerycznie szlochać z twarzą ukrytą w poduszkę.

- Alice, wysłuchaj mnie, proszę. - Poczułam, jak delikatnie gładzi mnie po włosach. - Daj mi chociaż szansę. - Przelotnie musnął ustami moją szyję, lecz nawet tak niewinny dotyk wystarczył, by stare wspomnienia wróciły, by z moich ust wydobyło się mimowolne westchnienie, bym z powrotem mu zaufała. Clancy wślizgnął się do mojego łóżka i na dobre wrócił również do mojego życia. Delikatnie przyciągnął mnie do siebie i przytulił.

- Wiem, że zwaliłem sprawę. Wiem, że nigdy nie będę na Ciebie w pełni zasługiwał, ale wiem też, że bez Ciebie nigdy już nie znajdę nawet odrobiny szczęścia. Błagam Cię, daj mi szansę pokazać jak bardzo Cię kocham - prosił, patrząc mi w oczy. - Wystarczy mi tylko jedna. Nigdy nie poproszę o kolejną. Jeśli znów Cię zawiodę i wszystko schrzanię... - urwał i wziął głęboki oddech, jakby nie mógł dopuścić do siebie takiej opcji. - Wtedy dam Ci wreszcie spokój. Będę musiał nauczyć się żyć bez Ciebie. Nie wiem, czy to w ogóle możliwe - zaśmiał się przez łzy. - Alice, dasz mi tę ostatnią szansę? - spytał, a między nami zawisła martwa cisza. Nie chciałam dać się znów zranić, nie prosiłam o kolejne nieprzespane noce, o to, by był jedyną myślą tłukącą się w mojej głowie. Ukryłam twarz w dłoniach i głęboko westchnęłam. Nienawidziłam go za to, że nie próbował mnie znaleźć, że mnie zostawił, za to, że go po protu przy mnie nie było, kiedy tak bardzo go potrzebowałam. Nienawidziłam go za to i wiele, wiele więcej w każdej sekundzie swojego żałosnego życia. - Zrozumiem, jeśli mnie nienawidzisz - szepnął.

- Masz rację. - Spojrzałam mu w oczy. - Nienawidzę Cię - powiedziałam wypranym z emocji głosem. - Wiesz, co jest w tym wszystkim najgorsze? Fakt, że pomimo tego wciąż Cię kocham. 

Wróciłam z "W Blasku Światła"!

Dziękuję każdemu, za przeczytanie tego rozdziału.

Zostawcie po sobie komentarz 

- nawet taki z jednym słowem wywołuje uśmiech na mojej twarzy.

Ściskam Was cieplutko,

Posy